Levensstress

Ik begeef me in niemandsland. En in niemandsland is weinig houvast. Het is juli 2019 en ik zit tussen twee afspraken in. De laatste controle bij mijn chirurg voor borstkanker was niet goed, en nu wacht ik op de afspraak voor een scan en een punctie. Ik weet wel dat het niet goed is, maar zeker is het nog niet. Ik besluit door te gaan met de gewone dingen en ga mijn paspoort ophalen bij het Stadsdeelkantoor. Zo vlak voor de zomervakantie is het daar enorm druk. Het wachten valt me zwaar. Ik vlucht weer naar buiten en bel mijn vriendin Hannah in Antwerpen. "Ah, je hebt levensstress" zegt ze "geen stress over je werk, of vakantiestress, maar echt L-E-V-E-N-S-S-T-R-E-S-S". Ze spreekt het langzaam uit. Een traan prikt in mijn oog, ik laat het niet toe. Natuurlijk, het klopt, levensstress heb ik, maar ik wil de lading niet toelaten. Graag zet ik deze stress nog even in het rijtje van: werkstress, verlopen paspoort vlak voor de vakantiestress en 'welk cadeau zal ik voor de juf kopen' stress. Het is even overleven. Als ik de impact van deze stress nu zal toelaten ben ik bang in de diepte van het niemandsland te verdwijnen. Dat kan ik me niet permitteren. Niet nu in ieder geval. ​